Love: Oma's kist

Een tijdje loop ik er al over te denken om eens te beginnen met borduren. Dat haken heb ik nu ondertussen wel onder de knie en bij breien heb ik gemerkt dat dat simpelweg niet voor mij is weggelegd. Tijd voor iets nieuws dus. Vroeger als kind kon ik me er al mee amuseren, maar toen was het enkel de kruisjes-steek. Nadat ik al die mooie projecten van One Sheepish Girl zag, begon het toch wel te kriebelen. Zeker nadat ik dit project zag. Ik kocht bij Veritas een borduurring en keek uit naar wat borduurgaren. Maar Jezus Mina (zoals mijn oma het altijd zegt) wat is dat duur. 1,20 euro durven ze vragen voor een beetje draad. Daar gingen de borduurkriebels.
Een maand later sprak ik erover met mijn oma, om te vragen of zij niet nog wat borduurgaren op overschot had. Ja hoor, ik heb nog wel een kistje op zolder staan denk ik. Zo kreeg ik een week later haar gigantische borduurkist. Ze had hem gekregen voor haar verjaardag in 1947. Ze vertelde dat ze toen 8 jaar was. Haar naam staat helaas wel verkeerd gespeld op het deksel, maar toch blijft het een pracht van een kist. Voor de poesieprentjes onder het deksel zijn zo lief en ze geven me een ieniemini blik op mijn oma haar kindertijd. De kist zit zo vol met borduurgaren dat hij eigenlijk niet meer toe kan. Mijn vingers zijn aan het kriebelen om met al die mooie kleurtjes te leren borduren. Dus wens me succes, want ik zal het nodig hebben met mijn nieuwe hobby. Dank je wel oma! Ook al weet ik dat ze dit nooit zal lezen want mijn lieve omaatje weet niet hoe je een computer moet aanzetten. Misschien moet ik haar maar eens bedanken met een leuk cadeautje, maar wat? Daar zal ik nog eens goed over moeten nadenken.

 Een paar herfstkleurtjes waar ik wel wat leuks mee kan.

 De gigantische inhoud van de kist.

 De datum waarop mijn oma de kist kreeg.

De poesieprentjes onder het deksel. Is het niet lief?

Ondertussen ben ik ook al een klein project begonnen. Met iedere techniek die ik leer (all hail youtube!) maak ik een blaadje in de grote herfstboom. Ik kan niet wachten tot het af is!

Liefs,
     Elke